26 augustus 2006

Bos en groen

De Vlaamse overheid is een waar offensief begonnen tegen particuliere eigenaars van bossen en recreatieterreinen en tegen de gebruikers ervan. De verboden, kapvergunningen en regelgevingen stapelen zich op, zodanig dat het particulier gebruik van de ruimte onaantrekkelijk en op den duur misschien zelfs onmogelijk wordt. Om dat te bewijzen vertellen wij u hier een waar gebeurt verhaal dat zich afgespeeld heeft in Stekene. De naam is willekeurig gekozen want de man in kwestie vreest voor de gevolgen als zijn ware naam gekend zou worden.

Robrecht heeft een hart voor de natuur en heeft in zijn leven veel bomen geplant. Zijn liefde voor de natuur werd zowaar opgemerkt door de overheid, en hij werd door die aanplant van bomen gefeliciteerd. Robrecht voelde zich de koning te rijk in zijn “paradijs” tot hij door diezelfde overheid onteigend en verdreven werd uit zijn eigen schepping.

Zowat het omgekeerde uit de wereld van Adam en Eva.

Maar onze held wist van geen ophouden, hij had zich voorgenomen een poel aan te leggen, want ook voor onze kruipende vrienden had Robrecht een groot hart. Toen hij zijn voornemen bekend maakte bij de overheid werd hij overrompeld, niet door medewerkers, maar door een administratieve regelzucht en daar bijhorende papierwinkel dat hij zijn voornemen opgeborgen heeft, het werd de man te veel van het slechte.

Wij vertellen dit verhaal om te laten zien dat de overheid helemaal niet begaan is met het milieu. De grote meerderheid van de milieuambtenaren hebben alleen oog voor hun eigen broodwinning, hoe meer papier hoe belangrijker en onmisbaarder zij zichzelf vinden. Robrecht kon ondervinden dat de overheid helemaal niet uw vriend is, maar integendeel uw vijand.

Dat uitgerekend de plaatselijke VLD bij monde van Backaert een leidinggevende rol wil spelen bij het vastleggen van het ruimtegebruik in Stekene doet vragen rijzen. Wij dachten altijd dat de VLD stond voor het privé initiatief, maar wij hebben ons blijkbaar vergist. De VLD is verworden tot een partij van carrière makers die wel iets horen kleppen maar de klepel niet weten hangen.

Geen opmerkingen: